Evangelion - analiza
Album Evangelion (2009) stanowi kolejny manifest artystyczny Behemotha, w którym zespół przewrotnie interpretuje pojęcie ewangelii (gr. εὐαγγέλιον – „dobra nowina”). Jak wyjaśniał wówczas na stronie, zapowiadając nową płytę Nergal – tytuł oznaczający oryginalnie szerzenie „słowa bożego” został użyty ironicznie i na zasadzie inwersji – „[…] gramy znaczeniami i symboliką. Chcemy pokazać naszą interpretację tego, czym naprawdę jest Evangelion”…
Zamiast chrześcijańskiej dobrej nowiny otrzymujemy więc „ewangelię” buntu przeciw bogu, pełną filozoficznych odniesień, czy okultystycznej symboliki. Już okładka przedstawia Wielką Nierządnicę dosiadającą siedmiogłowej bestii, u stóp której leżą potłuczone tablice Dekalogu – jako wyraz opozycji przeciwko ideologii, czyniącej z faktu, że się urodziliśmy przymus szukania wybaczenia . Behemoth snuje tu własny wariant „Ewangelii”, czerpiąc inspiracje z …
„Kriegsphilosophie”, The Apostasy
„Non serviam my friends. There are no gods beyond those made ov human flesh. There is no more divine potential than a human potential and let this be the mightiest ov all laws!”
„Ov Fire and the Void”, Evangelion
„I pulse of existence, The law of nature undenied
I hold the torch of Heraclitus
So I can shake the earth and move the suns.”
„The Nephilim Rising”, Demigod
„This great world is a mirror ov my small self… We cannot kill the time; it is the time that kills us.”
Filozofia - inspiracje
Behemoth od początku istnienia prezentuje silnie antyreligijny i indywidualistyczny światopogląd. W centrum stoi postać Szatana, rozumianego nie tyle dosłownie, co symbolicznie. Nergal wielokrotnie podkreślał, że Szatan uosabia dla niego wartości takie jak niezależność, autonomia, wolnomyślicielstwo, wolność i inteligencja („Zawsze bardzo ceniłem niezależność, autonomię, wolną myśl, wolność i inteligencję. Szatan zawsze był bardzo silnym symbolem tych wszystkich wartości, więc branie jego strony jest dla mnie czymś naturalnym” – jak deklarował w 2014, w wywiadzie dla The Guardian). Zespół traktuje Szatana nie jako „uosobienie zła”, lecz jako archetyp buntu przeciw tyranii, „formatowaniu głów” i dogmatom. Nergal tłumaczy, że od zawsze fascynowali go antybohaterowie i wyrzutkowie społeczni – figury obarczane winą i piętnem po to, by utrzymać innych w ryzach. W jego oczach Szatan jest właśnie takim kozłem ofiarnym religii zinstytucjonalizowanej, który w rzeczywistości symbolizuje wolność, podczas gdy religijni liderzy wykorzystują strach przed „złem”, i obiecują nagrodę w postaci „życia wiecznego” by zniewalać masy.
